“De camera is altijd mijn spreekbuis geweest”

Stefaan was al geen grote prater en toen kwam Alzheimer z’n weinige woorden ongevraagd weghalen. Hij beleeft het leven nu vooral in beelden en met zijn camera in de aanslag probeert hij samen met zijn vrouw Angélique nog te genieten van het leven en van de kleine geluksmomentjes. “Want hoe gruwelijk de ziekte ook is, Alzheimer heeft ons ook mooie kansen gegeven”. 

Ik tref Stefaan op een mindere dag. De vragen die ik stel komen niet goed binnen en hij heeft moeite om me te begrijpen. Maar als ik iets vraag over koken, dan zie ik een glimp van herkenning. Meedoen aan Restaurant Misverstand? Geen denken aan! Dat was de eerste reactie van Stefaan toen hij gevraagd werd voor het programma. “Hij staat dan ook niet graag in de belangstelling! Maar koken met een topchef, dat zag hij wél zitten”, zegt zijn vrouw Angélique lachend. “Dat en het contact met andere lotgenoten, dat was onze grootste motivatie om mee te doen aan het programma.”

Het koppel probeert nog steeds te genieten van de mooie momentjes. “Af en toe uit de ratrace stappen, dat deden we vroeger ook al. We proberen in het ‘nu’ te leven. Op weekend gaan, samen gaan wandelen,…Mindset doet veel. Het gaat niet om de blokkade op je pad, maar om hoe je ermee omgaat.

“Het gaat niet om de blokkade op je pad, maar om hoe je ermee omgaat”

Natuurlijk hadden we liever gehad dat Stefaan de diagnose Alzheimer niet had gekregen, maar anderzijds geeft het ook wel mooie momenten in de plaats, zoals Restaurant Misverstand. Want hoe een mooie kans is het om hieraan deel te nemen! Er zijn veel dingen die moeilijk gaan en op dagen zoals vandaag dat het contact niet goed verloopt en ik niet binnendring, komt dat hard aan. Wij babbelden heel veel samen en ik mis onze goede babbels”, vertelt Angélique.

“Wat ons helpt is omdenken. Ik ben zelfstandige en werk nog veel. Vroeger hielp Stefaan met de boodschappen en dat lukt nu niet meer alleen. In plaats van te denken ‘nu moet ik dat ook nog erbij doen, denk ik: ‘ik mag dat doen’. En we maken er samen ons moment van. Verrassend genoeg maakt een mens snel keuzes. We vullen elkaar nog steeds goed aan. Mensen zeggen vaak: ‘Stefaan heeft geluk met jou’, maar ik heb ook geluk met Stefaan.”

Stefaan is geen grote prater, dat hoeft ook niet. De camera is zijn spreekbuis, altijd geweest. “Ik neem foto’s, van Restaurant Misverstand zelfs zo’n zevenhonderd. Foto’s van hoe ik het beleefd heb vanachter de lens.” En die foto’s helpen om later terug een gesprek te beginnen. “Ze zijn een herkenningspunt. We halen de foto’s erbij en de verhalen en herinneringen volgen meestal”, gaat Angélique verder.

"Mensen zeggen vaak: 'Stefaan heeft geluk met jou.' Maar ik heb ook geluk met Stefaan"

Van de acht deelnemers aan Restaurant Misverstand, is Stefaan de enige die nog aan het werk is. In de drukkerij waar hij zijn carrière begon. Hij maakt er ontwerpen van doosjes en kreek sinds de diagnose licht aangepast werk. “Ik ben heel blij dat ik nog steeds kan blijven werken, al kijk ik toch ook uit naar mijn pensioen”, zegt Stefaan lachend. En dat pensioen, dat komt eraan in augustus. “Ik kan nog werken, maar ik wil toch vooral nog meer gaan genieten. Ik wil nog veel doen, reizen bijvoorbeeld.”

Welke boodschap wil het koppel nog meegeven, vraag ik. Daar moet Angélique niet lang over nadenken. “Mijn insteek om deel te nemen aan het programma, was in contact te komen met lotgenoten om te vragen hoe zij hun zoektocht starten. Wij moesten door de bomen het bos gaan zoeken en het blijft nog steeds een hele zoektocht. We zetten bijvoorbeeld in op complementaire zorg. Stefaan krijgt immunotherapie en supplementen, we eten gezond, bewegen veel,… natuurlijk toetsen we ook constant af met onze huisarts. Maar het helpt en wij voelen echt het verschil. Stefaan heeft mij altijd gesteund, heeft mij grootgemaakt. Nu is het aan mij om hem te steunen en mijn kennis in te zetten voor wat hij nu meemaakt. Gaan we dementie hiermee de wereld uit helpen? Nee, maar er moet écht meer onderzoek gebeuren.”