“Elke donderdag filmavond met mijn vriendinnen”

De goedlachse Suz uit Mol woont in een woonzorgcentrum tussen oudere mensen. Ze neemt deel aan Restaurant Misverstand om zich terug nuttig te voelen en activiteiten te doen die aangepast zijn aan haar leeftijd.

Terugkijken op de opnames, doet Suz met een glimlach. “Ik vond het een fantastische ervaring! Het was heel fijn om lotgenoten te ontmoeten, verhalen uit te wisselen en elkaar te ondersteunen. Ik ben ook een gediplomeerde kok. Met een chef-kok de keuken staan, dat was wel een droom die uitkwam”, vertelt Suz al lachend. “En fouten maken dat mocht! Dan lachten we er gewoon samen om en we deden verder.”

Suz (57) kreeg in oktober 2021 het verdict dat ze lijdt aan jongdementie. “Tijdens corona heb ik mijn knak wel gekregen. Ik ben een heel sociaal persoon en toen het land in lockdown ging, mocht ineens niets meer. Ik kwam niet meer buiten en ik zat binnen wat weg te kwijnen. Dat was heel erg”, zegt Suz. Twee maanden later verhuisde Suz, bij gebrek aan een andere, meer geschikte voorziening, naar het Molse woonzorgcentrum Witte Meren. Hier woont ze tussen de bejaarde bewoners.  

"Als ik maar kan helpen, dan ben ik gelukkig"

“Dat was in het begin wel aanpassen en wat zoeken. Vond ik het moeilijk om te accepteren dat ik jongdementie heb? Het is wat het is. Ik blijf wel positief, maar er zijn goede en minder goede dagen. Daarvoor hoef je geen dementie te hebben, dat is gewoon menselijk. Mijn zus Conny was mijn mantelzorger, tot zij ook de diagnose jongdementie kreeg. Zij heeft een partner die voor haar zorgt.

Ondertussen heb ik hier mijn draai wel gevonden. Ik zit in een veilige, beschermde omgeving en het gaat goed. Ik probeer me hier ook bezig te houden. Ik ben een heel zorgzaam type. Als ik maar kan helpen, dan ben ik gelukkig. Zo help ik bijvoorbeeld ’s avonds mee met de maaltijden. We hebben hier een aantal moeilijke eters en dan ga ik naast hen zitten en ik help.

Gelukkig kan ik nog veel doen en ik trek mijn plan nog goed. Ik lees nog veel. Elk boek over dementie dat ik hier in de bibliotheek kan vinden, lees ik. Ik weet soms wel niet meer wat ik gelezen heb, maar iets blijft er altijd wel hangen! Ik ga ook nog zelf naar de winkel. Hier in de GB kennen ze mij ook. Ik heb ook geen scrupules om hulp te vragen. Ik zeg dan soms tegen de winkelbediende ‘ik ben van het paadje af’ en dan helpen ze mij als ik iets niet kan vinden.”

Steun uit je omgeving is heel belangrijk en Suz heeft een mooi netwerk van vriendinnen. “Zij nemen mij nog altijd mee op sleeptouw en dat is wel heel tof. Zo hebben we elke donderdagavond onze vaste filmavond in ’t Getouw. Dat zijn altijd heel mooie momentjes.”

Zowel de bewoners als het personeel van Witte Meren zijn trots op de deelname van Suz aan Restaurant Misverstand. “De eerste aflevering hebben we zelfs in groep gekeken, tot Suz zei: ‘Doe maar gewoon!’ Al die sterallures zijn niks voor haar”, vervolgt therapeute Veerle. “We zijn zeker trots op haar en op ons team. Het was teamwerk ook. Suz is geen ochtendvogel en tijdens de restaurantdagen werd ze hier om half acht ’s morgens opgepikt. Dat vroeg wel een extra inspanning van ons, maar dat hadden we er voor over!