“Ik wil nu leven, want ik weet niet wat er morgen komt”

Noëlla is met haar 52 jaar de jongste deelnemer van Restaurant Misverstand. Jarenlang werkte ze als kinesiste en psychotherapeute, tot dementie haar hoofd overnam. De ziekte kostte haar haar job en haar huwelijk. “Ik voel me soms minder mens, omdat ik niet meer mag werken. Maar ik blijf niet bij de pakken zitten; ik leef nu.”

Noëlla was altijd al een enorm leergierige vrouw. Ze trouwde met Bart, kreeg twee kinderen en ze werkte als kinesiste. Toen het begon te kriebelen, ging ze opnieuw studeren. Met een extra diploma contextuele therapie op zak werkte ze jarenlang als therapeute, gespecialiseerd in begeleiding van ouders met kinderen met een beperking. Mensen helpen, dat zat in haar bloed. Zit in haar bloed.

“Dat was heel moeilijk voor mij: mijn job loslaten. Aan mezelf durven toegeven dat het niet ging en dat er misschien wel iets meer aan de hand was dan gewoon vergeetachtig zijn of een burn-out”, vertelt Noëlla. “Ik heb altijd mensen geholpen, dat is wie ik ben. En ineens kon dat niet meer. Het is confronterend, maar het is wat het is. Ik ga dat nog veel zeggen: het is wat het is.

Ik wil de dingen nemen zoals ze komen. Wat je niet kan veranderen, dat moet je gewoon loslaten. Een mooie wijsheid, maar het is wel zo. Ik moet toegeven, voor mij was dat ook niet gemakkelijk. Kunnen loslaten, dat heeft tijd nodig. Maar nadien is het wel oké. Nu voel ik me wel oké. Het is goed om te weten wat je hebt, anders kan je niet vooruit. Maar het heeft me wel wat gekost om tot op dit punt te komen.”

“Wat je niet kan veranderen, moet je gewoon loslaten”

Noëlla en Bart hadden een goed huwelijk, tot er iets begon te veranderen bij Noëlla. Ze was toen 45 jaar. “Als ik daar op terugkijk, was dat de minst mooie tijd voor mij, want ik wou dat niet. Ik wou niet ziek zijn. Maar ik voelde wel dat er iets niet klopte. Ik was vergeetachtig, had veel stress op het werk,… De huisarts zei dat ik een burn-out had. Hij schreef antidepressiva voor, nog voor ik een specialist gezien had”, vervolgt Noëlla.

Haar ex-man Bart pikt in. “Dat droeg niet bij tot haar gemoedstoestand en dat begon ook te wegen op onze relatie. Zo spraken we bijvoorbeeld aan de ontbijttafel af dat zij voor het avondeten ging zorgen, maar ’s avonds was er niets in huis. Daar kwam dan ruzie van.”

Tot het voor Noëlla genoeg was, in 2017. “Ik was in China voor mijn werk toen ik telefoon kreeg. ‘Ik wil scheiden’, vertelde ze me. Ik begreep er niks van. We hadden onze ruzies, maar eigenlijk hadden wij een goed huwelijk. Terug thuis googelde ik haar symptomen en ik wam uit bij jongdementie. Dat tegen haar zeggen… dat was geen goed idee. Het voelde voor haar als een beschuldiging. Het was absoluut niet bespreekbaar.”

Bij het regelen van de scheiding, liet Bart opnieuw het woord jongdementie vallen bij de notaris. “Dat was mijn kans. Want ik wilde helemaal niet scheiden. De notaris stuurde Noëlla naar de dokter voor testen. ‘Eindelijk’, dacht ik. Nu gaan we het weten. Maar Noëlla keerde terug met een attest waarop stond: ‘Mevrouw is gezond en wilsbekwaam’. Mijn lot was bezegeld; ik kon de scheiding niet meer tegenhouden.”

“De ziekte kostte mij mijn huwelijk”

Anderhalf jaar lang was er geen contact tussen Noëlla en Bart. Noëlla ging alleen wonen, maar ze kreeg het moeilijker en moeilijker. Financiële zorgen, haar job waar ze steken liet vallen,… Uiteindelijk kreeg ze haar ontslag. In februari 2021, zes jaar nadat Noëlla de eerste symptomen kreeg, volgde dankzij een nieuwe huisarts de diagnose: jongdementie. Alles viel op z’n plek.

“Even kwam Noëlla terug bij mij wonen, maar dat was ook niet evident”, zegt Bart. “Ik had een nieuwe partner en Noëlla zelf dacht dat ze gerust nog alleen kon wonen. Terwijl wij allemaal schrik hadden dat dat niet goed ging komen. Heel voorzichtig probeerden we het idee van een woonzorgcentrum aan te brengen.”