Erna schrijft de Alzheimer Liga Vlaanderen aan. Ze is mantelzorger. Haar vader heeft dementie en verblijft in een woonzorgcentrum.

Toen ik het nieuws hoorde, was ik in eerste instantie heel blij. Maar direct daarna besefte ik dat er al heel vaak andere toegevingen zijn geweest met "alleen wanneer ... en zeker niet wanneer... en ja maar... enzovoort" dus mijn enthousiasme temperde... Zeker toen ik ‘s avonds de berichten van het WZC ontving waarin werd gemeld dat men ging afwachten tot er meer duidelijkheid was.

Wel vandaag is er al heisa over dit zogenaamd plan...

Marteling van de hoop en onzekerheid. Ik hoop dat ze nu geen plan maken dat de verantwoordelijkheid enkel bij de mantelzorger legt want de onduidelijke regels die men geeft eindigen met schuldgevoel en angst.

Erna is niet de enige met gemengde gevoelens. Er zijn nog anderen die graag bij hun naasten willen zijn maar geen gezondheidsrisico willen worden voor anderen. De Alzheimer Liga Vlaanderen sprak telefonisch met Ellen, Patricia, Chris en Marc. Zij getuigen over hoe zij de recente communicatie beleven.

Luister naar de getuigenissen van Ellen, Chris, Marc en Patricia door op hun naam te klikken.

Alzheimer Liga Vlaanderen kreeg ook volgende schriftelijke reactie door van een mantelzorger:

Wij hebben het WZC waar moeder verblijft al laten weten dat wij geen gebruik wensen te maken van de 'versoepeling van de bezoekmaatregel aan WZC'. Mijn moeder lijdt aan Alzheimer (net voorbij de beginfase) en daar waar Alzheimer vaak kommer en kwel is, blijkt Alzheimer nu haar GELUK te zijn. Klinkt misschien raar, maar moeder heeft bijvoorbeeld weinig tot geen tijdsbesef meer. Een voorbeeldje: ze woont al bijna 2 jaar in het WZC, maar ze denkt dat zij daar nog maar 3 dagen is. Bovendien belt mijn moeder bijna elke avond nog met mij met haar GSM (hoe raar het ook klinkt; zij kan ons bellen, maar wanneer wij haar bellen weet ze vaak niet hoe ze moet opnemen...). Ook al zegt zij 10 keer hetzelfde en begrijpt zij helemaal niks van dat virus en die corona, het zijn zalige momenten wanneer zij belt en echt, 10x hetzelfde aanhoren is echt niet erg hoor ?. En als wij komen zwaaien, zwaait zij vrolijk terug. Ze wordt nu verwend met fotootjes van ons en met muziek die wij haar via de verpleegpost sturen. Die nemen dan foto's van hoe zij deze kadootjes ervaart, werkelijk het is hartverwarmend als je ziet dat ze blij is met muziek en foto's, maar als ze 's avonds belt, weet ze daar helemaal niks meer van. 

 

Wat ik maar wil zeggen is dat - zeker bij mensen met dementie - ik denk echt niet dat het de moeite waard is om:

1. Het risico te nemen om hen fysiek te kunnen bezoeken en hen als 'symptoomloze drager' te kunnen besmetten en zo ook dan vele andere bewoners.
2. Het risico te nemen om evt. zelf besmet te geraken en het dan weer in de buitenwereld te verspreiden.
3. En wat als ik bij m'n mama met dementie kom en we nemen afscheid? Ik zal wel 1,5 meter social distance proberen te respecteren, maar de gewoonte van kus en knuffel bij elk afscheid, vergeet zij nooit, dus daar gaat de 'social distance' al....
4. Ze zijn nog niet eens allemaal getest.
5. en last but nog least; moet het zorgpersoneel dat al maar amper genoeg bemand is, ook nog eens tijd en werk steken in de organisatie van het bezoek.

Anders is het misschien bij ouderen die niet aan dementie lijden; zij maken de crisis bewust mee, hebben inzicht in tijd en ruimte, en kunnen daardoor inderdaad wegkwijnen in hun kamer.

 

Maar voor mensen met dementie, zie ik nu net hun dementie als een voordeel om deze moeilijke tijd door te maken. Ik denk dat het eerder een wens is die komt vanuit de kinderen/familie dan wel van de persoon met dementie zelf om zulke risico's te willen nemen.

 

Er is toch een groot verschil tussen mensen met dementie en mensen zonder dementie en ook hier zou goed over nagedacht moeten worden denk ik.