Inspraak in het beleid van het WZC

Een weekje terug postte ik het verhaal van de COVID opstelling in het rusthuis die qua communicatie volledig haar doel voorbij schoot. Ik heb toen enkele voorstellen gedaan aan de directie. Het resultaat was een nieuwe opstelling die tot drie bezoekers toeliet, afscherming bood en toch dicht contact toeliet. Slecht zien of slecht horen was geen probleem meer. De boodschap: aanvaard niet klakkeloos wat het WZC voorstelt, maar uit je wensen/frustraties op een positieve manier. De kans is groot dat er iets mee gebeurt.

Covid centraal of de bewoner?

Vorige week werden terug de strengere maatregelen van kracht. In het rusthuis van mijn moeder betekende dit geen kamerbezoek meer, maar wel "beschermd" bezoek. Zaterdag was duidelijk dat dit vlug opgezet was, er weinig geleerd was uit de voorbije periode en volledig voorbij ging aan communicatie met personen met een beperking. Afstand van 2 meter, een plexi scherm ertussen en zo opgesteld dat het buitenlicht erop viel. Resultaat: ik zag een zwarte schaduw, mijn moeder keek in een spiegel en ze hoorde me niet. Na 5 minuten proberen ben ik kwaad en teleurgesteld opgestapt. Ik heb even alles laten bezinken en heb dan een mail gestuurd naar de directie met mogelijke verbeteringen. Daar heb ik gelukkig reactie op gekregen. Ze nemen het mee in de volgende evaluatievergadering. Nu is het alleen nog afwachten wat er gaat veranderen.

Een oude kennis

Mijn man is 84 jaar en heeft sinds 1 1/2 jaar Alzheimer. Hij herinnert zich nog heel goed zijn jeugd en dat heeft mij het idee gegeven om een klasgenoot van de middelbare school op te zoeken. Na wat zoekwerk en mails heb ik hem gevonden en gebeld. Hij is op bezoek geweest en zij hebben 2 uur lang herinneringen opgehaald van hun klasgenoten en leerkrachten. Het was 50 jaar geleden dat ze elkaar gezien hadden!

Cécile

Een bijzonder ervaring na versoepeling van de lockdown

Eindelijk konden wij na maanden naar de kapper in het Dienstencentrum. Het was de allereerste dag en men was bezig het lokaal te ontsmetten. De kapper heeft gewoon ons haar buiten geknipt (een stoel op het grasperk). Het was warm weer en de sfeer was ontspannend en vrolijk. Zelden hebben wij zo genoten van ons pas geknipt haar!

Zo hou ik het vol!

Soms weegt je rugzak zwaar. Dat zal bij iedereen wel zo zijn. Neem dan even de tijd voor jezelf, al is het maar een half uurtje en doe wat je graag doet. Bij mij is dat ik mijn gitaar nog eens even vast kan nemen. Daarna is het weer voor mijn vrouw zorgen, maar je bent dan weer een beetje opgeladen en dan lukt het weer wel.

Mijn mooie mama aan het raam

Mijn mama zit sinds oktober in een rusthuis hier in de Kempen, een fantastisch rusthuis op een afdeling met een topteam. Mijn mama is er heel graag. Het team heeft niet enkel oor voor haar, maar ook voor de familie.

We kunnen ons mama nu niet zien door de coronacrisis, geen koffie meer drinken samen of geen wandeling meer doen ... We hebben er al veel verdriet voor gehad. Maar hoe het rusthuis hier mee omgaat, maakt voor ons de situatie draagbaar. We worden elke week op de hoogte gehouden over de situatie in het rusthuis i.v.m. coronabesmettingen. We mogen dagelijks bellen of skypen. We krijgen mails en kaartjes van mijn mama met een foto van haar en het belangrijkste: we mogen ons mama bezoeken aan het raam en zo zien we dat ze gelukkig is, dat ze ondanks de drukte die er op de afdeling nu is, nog steeds in de watten gelegd wordt, spelletjes met haar worden gespeeld, haar haar mooi geknipt wordt ... Maar ik ga wel blij zijn als we haar terug kunnen bezoeken en haar vast kunnen nemen!

In het Gents -ambiance in ons Kot!

Wassen, strijken, stof afnemen, dweilen, enz.

Alsmaar werken.

Hij zwijgt en kijkt. Observeert. Fixeert.

Hij fixeert mij en al mijn handelingen. Lang. Vaak.

Ik zou graag zijn gedachten kunnen lezen.

Eigenlijk is dat op zich niet zo erg.

Ik krijg er enkel een raar gevoel bij.

Ik werk en kijk zo nu en dan naar hem.

Het is stil in huis. Zo stil.

Net of de stilte allesomvattend wordt.

Een praatje doen wordt moeilijk nu.

Maar ik ga er een 'lap op geven'.

Ik ga wat ambiance in 't Kot steken!

(blijf in uw kot: akkoord, maar dan liever een 'geestig kot'.)

Ik floep het eruit – het komt uit het niets.

En dan nog in het Gents – maar dan ook echt plat Gents:

'Zeg loele, 'k zie eu vrie geire ze' – 'weete da?'

Hij kijkt me heel even ernstig aan maar krijgt dan een lachbui van jewelste.

'En ikke toens – ge zoet ne keer moete weete!'

En voilà we hebben de hele tijd heel stevig ons best gedaan om 'scheun Gents te klappen' en 'mijn herte ree op een kerreke'. Veur alle twee. 'Veur ons tuupe tegoare.'

Ik dacht: 'nu heb ik een truckje gevonden om de stilte te doorbreken!'

's Anderendaags probeer ik het opnieuw.

Ik stond al in lachhouding ...

Maar ...Hij bekijkt me nors: 'Nu is het wel genoeg hoor met uw Gents'.

En dus was ik weer de sigaar!

Maar het maakt niet uit, we hebben het zo fijn gehad en volgende keer vinden we wel iets nieuws uit.

Liefde tonen in om het even welke taal en allicht nog meer met lichaamstaal: ik bedoel - heel braafjes en netjes!! – knuffels en kusjes geven.

Het is altijd een moment waar we van genieten en dat we blijven koesteren!

Dit blijft ook langer hangen bij personen met dementie. Denk ik.

Na een periode in het ziekenhuis waren we zo blij dat we terug samen waren dat we een 'knuffel spelletje' uitvonden.

Telkens we elkaar kruisen in huis geven we elkaar een zoentje of een knuffel!

Je zou ervan opkijken hoe zoiets simpels de dag mooi maakt!

Heel wat vrienden volgen ons voorbeeld nu.

Het werkt! Probeer het maar!

De sfeer zit meteen goed.

Als hij wat sip kijkt dan doe ik alsof ik geërgerd ben, dan zeg ik: 'Ewel en mijne knuffel?'

Raak. Altijd raak!

Hij lacht keer op keer.

Wie kan daar nu aan weerstaan?

En dat vinden wij nu 'gewoon genieten van samen zijn.'

Probeer het maar eens en vertel het ons!

Veel succes

Annik (Mantelzorger)

(vertaling:

scheun Gents = mooi Gents.

Ons herte ree op een kerreke = we waren zeer gelukkig.

Veur ons teupe tegoare: voor ons alle 2)

Opa’s

Sociale contacten, je weet maar hoe nodig je ze hebt als ze er niet meer zijn. Sommige nog meer dan andere. Voor grootouders zijn de kleinkindjes misschien wel het grootste gemis in deze bizarre tijden. En dan krijg je een filmpje van de tweejarige Theo, die een mini-telefoontje vast heeft, en die vertederend zegt, terwijl hij met de telefoon wegwandelt: “Ajjo? Opa? Ajjoo opa? Ja!...” Je smelt... En een dag later kruis je toevallig de andere opa op veilige afstand in het bos. Die bleek even hard gesmolten van die “ajjoo, opa!”... Hoe je dan beseft dat je met twee opa’s tesamen even dol ben op kleine Theo!

Blijf bewegen!

Mijn vader heeft beginnende dementie en woont in Spanje. Hij had de gewoonte om twee keer per dag een fietstocht te maken en regelmatig te wandelen. Nu mag hij door de corona maatregelen zijn domein niet uit; enkel voor voeding en geneesmiddelen. Hij was zeer mokkig, omdat wij in België nog wel buiten mogen om te sporten. Daarom stuur ik hem regelmatig filmpjes voor turnoefeningen door en ook het filmpje van Erik Scherder dat je via deze link kan vinden: https://www.youtube.com/watch?v=0L4Fl9AY9RU. Het doet me deugd om te weten dat hij daarmee verder kan en er gelukkig nog mee aan de slag gaat.

Allen in hetzelfde schuitje!

Met de invoering van de corona beperkingen is er in de buitenwereld niet zoveel gebeurd dat deugd gedaan heeft! Mijn echtgenote en ikzelf zijn 55 jaar gelukkig gehuwd. Zij heeft nu al 10 jaar de ziekte van Alzheimer zonder dat ze hiervan op de hoogte werd gebracht. Ze heeft dus geen besef van enig probleem en de evolutie van de dementie verloopt zeer traag, waardoor het aanpassingsproces best aanvaardbaar is. Ik heb gemerkt dat humor een zeer positieve invloed heeft op haar (en mijn!) gezondheid. Het voordeel is dat het herhaaldelijk vertellen van eenzelfde grappig voorval steeds hetzelfde positief effect heeft.

Ze is nog steeds de "gezinsmanager" van vroeger en handelt dan ook navenant. Wat niet altijd eenvoudig is: elke opmerking op haar handelingen of gedraging wordt steevast afgestraft! De corona beperkingen betekenen een duidelijke inbreuk op haar manier van leven en maakt één en ander niet eenvoudiger. Ik blijf wel zoeken naar manieren om met haar te communiceren, bijvoorbeeld via de WhatsApp berichten met de kleinkinderen.

‘Weet ze het?’

Wekelijks ga ik verschillende keren op bezoek bij mijn oma. Weet ze het dat ik nu niet zoveel meer kom? Weet ze het dat wij met een monstervirus zitten?

De verpleging vertelde je dat er een grote griep is en dat begrijp je, maar hoe lang? Vorige week kwam ik op bezoek, weliswaar achter het raam. Je deed teken dat ik binnen kon komen. De verpleging vertelde je terug dat dit niet kon omwille van ‘die griep’, maar dat je een kusje kon gooien. Dit hebben ze kunnen fotograferen en wil ik graag met jullie delen groeten. Liefs, Saskia.

Rust

Mijn man heeft reeds 2 jaar de diagnose ‘Alzheimer’ gekregen en hoe we ook geprobeerd hebben om iets zinvol te vinden voor hem om een bezigheid te hebben, lukt dit niet alleen. Dus proberen wij om veel dingen samen te doen, een beetje poetsen of de afwas doet hij alleen. Verder rummikub spelen in de namiddag en ook de tuin doen we samen. Het vraagt wel geduld van mij, omdat hij niet meer weet hoe alles werkt maar we proberen toch. We proberen het beste van elke dag te maken en als het echt een slechte dag is, dan wordt er rust ingelast. We wandelen ook veel. Dat verzet de zinnen een beetje. We maken er het beste van.

Hoe een kind een volwassene troost

Eind 2018 overleed mijn man op 63 jaar aan de gevolgen van Frontotemporale Dementie. Mijn kinderen en vooral kleinkinderen geven zin en troost bij het verwerken van het verlies van opa. Woensdag en zaterdag was en is oma-dag. Alleen nu even niet. Toch spreken en whatsappen we elkaar dagelijks, en zaterdag kreeg ik via whatsapp dit briefje van mijn 7-jarige kleindochter. Ik deel het graag met jullie. Mantelzorgers, hou vol, bel de luister- en infolijn van de Alzheimer Liga Vlaanderen als jullie het even niet zien zitten en ook voor de mensen met dementie: wij zijn er voor jullie! Warme digitale knuffel, Ingrid.

Goedemorgen

Wandelend in het bos, op veilige afstand mekaar kruisend, mensen die voor mekaar wat opzij gaan en de ander voor laten, die vriendelijk naar mekaar lachen, spontaan mekaar een goede morgen wensen. Nu we beseffen dat we allemaal samen in hetzelfde schuitje zitten, is er een ongekend gevoel van samenhorigheid, van appreciatie voor een straaltje zon, voor een kort gesprekje. Konden we dit maar bewaren in virusvrije tijden, dat koesteren van kleine dingen, in plaats van alsmaar verder te hollen in ons jachtig bestaan ...

Bal, kleurboeken en potloden

Ik piekerde over hoe ik mijn partner met FTD wat kon stimuleren zodat hij niet de hele dag zit te slapen.

Net voor de lockdown kocht ik voor Guy kleurpotloden en kleurboeken. Ik kocht hem ook een zachte medium grootte bal. Ik hoorde van een kinesist dat hij zijn moeder die Alzheimer heeft en die 'ver weg is' onmiddellijk reageert als hij de bal gooit. Ze vangt de bal spontaan en lacht dan.

Het was zo grappig toen ik de bal en de kleurboeken kocht. Hij grabbelde meteen de kleurboeken vast. 2 oude menskes met dat speelgoed in de winkel ... Niets speciaals ware het niet dat Guy zo tevreden was dat hij de bal en de kleurboeken omklemde alsof hij een waardevolle schat gevonden had. Ik merkte stiekeme lachjes op van mensen die aankopen aan het doen waren. Gemompel 'dit moet je zien'. Een oude man verzonken in zijn dementie dolgelukkig met zijn speelgoed.

Ik dacht aan vroeger toen ik cornflakes kocht voor mijn zoon. 2 jaar. Hij omklemde die tegen zijn borst – de rest van de boodschappen kon ik rustig doen. Hij was gelukkig met zijn doos cornflakes. Wel had ik de grootste moeite om hem die cornflakes op de band van de kassa te laten leggen zodat ik die kon betalen. 'Is de mijne cornflakes!' protesteerde hij! Piepklein maar vastberaden!

Groot was mijn verwondering toen Guy gelijkaardig reageerde: hij was zo bang dat we zijn speelgoed zouden afnemen! Heel wat lieve woordjes en geruststellingen voldeden nauwelijks. Ik moest toch die dingen betalen. Hij keek heel argwanend en boos. Hij nam het me zeker niet in dank af. De kassierster bekeek zijn donderwolkengezicht.

Ik stopte snel de aankopen in een zak en vroeg hem of 'hij die wilde dragen'- ik kon een lach niet onderdrukken. Hij pikte de zak onmiddellijk in en ik hoorde een diepe zucht. Een heel diepe zucht. Zo opgelucht was hij.

De zak stelde hij aan zijn voeten in de auto! Hij keek triomfantelijk: 'Nu had hij me goed liggen' dacht hij. Ik startte de auto, kon mijn lachen niet inhouden: want hij haalde plots zijn gedecideerde attitude uit: 'dat is van mij! En nu naar huis!'.

En ik reed dus braafjes naar huis. En ja, hoor. Hij vindt het leuk. 2 oudjes die met de bal spelen. Moet kunnen hé. Op de foto kijkt hij nors. Hij kijkt meestal nors. Maar geloof me: hij is echt blij!

Annik (Mantelzorger van een persoon met Frontotemporale dementie)

Kaastaart

Omdat we onze papa niet meer kunnen bezoeken en niet meer kunnen verwennen met de gebruikelijke ijsjes en taartjes, hebben we het op een akkoordje gegooid met de plaatselijke bakker vlakbij het rusthuis waar hij verblijft. Wij betalen per overschrijving de taart met als reden van betaling de naam van onze papa en zijn afdeling en zijn kamernummer, we bestellen telefonisch de taart en bespreken samen met de bakker wanneer er kan geleverd worden en dan bellen we de afdeling met het goede nieuws dat er een taart op komst is die mag verdeeld worden onder de "huiskamergenoten" van zijn afdeling.
Dit geeft ons een goed gevoel dat we hem toch nog verwennen. De bakker vindt dit ook een super idee en levert de taart met heel veel plezier en de bewoners smullen mee wat zeker ook het personeel deugd doet!

Nu kan ik nog iemand anders helpen met mijn ervaring

Mijn vrouw is half juli 2017 overleden t.g.v. pancreascarcinoom, nadat zij enkele jaren getroffen werd van "Part" (primaire leeftijdsgerelateerde tauopathie) nadat we in 2016 onze diamanten bruiloft hadden gevierd.
Enige tijd terug vroeg iemand of ik zorgvolmachthebber voor een dame wou zijn, daar zij als gehandicapte ook beginnende klachten heeft met haar geheugen. Met het kwalijke Covid-19 virus probeer ik haar zo goed mogelijk bij te staan, want zij heeft geen familie meer en steunt op mij. Ik vertrouw er op dat door voorzichtig te handelen veel mensen kunnen gespaard worden van die besmetting en/of ziekte.

Super dochter

Nederlands geven aan anderstaligen in tijden van Corona, hoe pak je dat nuttig aan en maak je tegelijkertijd een positieve impact op de samenleving?

Om haar cursisten de geziene leerstof op een nuttige manier te laten herhalen gaf mijn dochter, leerkracht Nederlands aan anderstaligen in de 2 laagste niveau's, als opdracht: "schrijf een brief aan een inwoner van een woonzorgcentrum". Hierin moesten ze een aantal thema's uit de les zeker aan bod laten komen. Uiteraard moesten de brieven aan haar teruggestuurd worden voor verbetering. Met zoveel eenzame ouderen wou ze ook een positief effect op onze samenleving geven. Dus luidde de volgende opdracht: “stuur je brief als bijlage aan een mail naar het plaatselijke woonzorgcentrum”. (Ze leverde hiervoor zelf een mailadres aan van een dienst in ons plaatselijke woonzorgcentrum waar ze contact mee opnam). Verschillende studenten met kinderen maakten ook een foto van de tekeningen die hun kinderen maakten en stuurden die mee. Alle brieven en tekeningen werden aan eenzame ouderen voorgelezen en uitgedeeld. Het initiatief werd ook door verschillende van haar collega's overgenomen.

Of hoe een online opdracht niet enkel een opdracht blijft, maar ook echt een glimlach op mensen hun gezicht kan toveren.

Laat je inspireren, en bekijk hier de mooie verhalen!